Toon en Mientje vangen 7 Oekraïners op: 'Soms lastig, maar het voelt goed'

Het is sinds zaterdag een drukte van jewelste in het normaal zo rustige stulpje van Toon en Mientje uit Wilbertoord. Zij vangen daar in totaal zeven Oekraïense vluchtelingen op. En hoewel ze dat met alle liefde doen, vergt het wat kleine aanpassingen. "De taal is het lastigste."

Lang heeft het echtpaar niet getwijfeld over de opvang in hun huis. "Je kunt wel geld geven aan Giro555, maar wij wilden meer doen", legt Mientje uit. Toon voegt daaraan toe: "Stel je eens voor dat ze hier bommen gooien en wij op stel en sprong naar een ander land moeten. Je kunt niet genoeg helpen."

Met die gedachte meldde het stel zich aan om vluchtelingen op te vangen. "Zaterdag werden we gebeld. We konden onze gasten ophalen in Boekel." Sindsdien wonen moeders Victoria en Lena en hun vijf kinderen bij hen in huis. Zij leven grotendeels apart, in een aangebouwd stuk van het huis.

Het is best even wennen, geeft Toon lachend toe. "Er is ineens een hoop leven in de brouwerij." Inmiddels is zelfs het oude speelgoed van hun eigen zoon uit de kelder tevoorschijn getoverd. "De jongste speelt nu met Legoblokken, waar hij ook plezier van had." Al is dat laatste wel even geleden. "Hij is ondertussen al vijftig."

Hoe gezellig het ook is, er zijn ook praktische obstakels. Het grootste volgens Toon? "Zonder twijfel de taal. Wij spreken geen Engels, zij ook niet." En dus schiet de jonge Vera, een van de dochters, vaak te hulp met de iPad. "Dan schrijf ik een boodschap in het Nederlands en die vertaalt zij dan naar het Oekraïens."

Andersom werkt dat hetzelfde, voegt Mientje toe. "Ze wilden pannenkoeken bakken en hadden een pan nodig. Dan komt Vera dat netjes vragen met de tablet. Niet veel later brachten ze zes pannenkoeken voor Toon, omdat ze weten dat hij dat zo lekker vindt."

Vol goede moed worden zo ook andere uitdagingen overwonnen. "Normaal doen wij 's middags een dutje. Dat gaat nu wat lastiger. Er rent af en toe iemand over de trap en ze hebben nog een kleintje van twee jaar. Maar joh, daar wennen we gewoon aan. Is ons vroeger ook gelukt."

Ook boodschappen doen is een avontuur op zich. Toon nam zijn gasten al eens mee naar de Poolse winkel in Uden. De rekening, die betaalt hij zelf. Hij hoopt wel dat de overheid binnenkort bij kan springen, want de kosten stijgen flink nu hij niet voor twee, maar voor negen mensen in moet slaan.

"Maar al met al valt het ons honderd procent mee, hoor", nuanceert hij. "Het voelt goed dat we zo kunnen helpen. Spijt hebben we zeker niet."

Lees het hele bericht van Omroep Brabant »